Diyarbakır, tarih boyunca medeniyetlere ev sahipliği yapmış kadim bir şehir. Geçmişte, şehrin dokusu taş, kerpiç ve topraktan oluşuyordu. Evlerin çatıları toprakla örtülüyor, yapılar doğal malzemelerle inşa ediliyordu. Ancak, zamanla şehrin ihtiyaçları değişti, modernleşme yolunda adımlar atılmaya başlandı.
H. Basri Konyar'ın 1936 yılında kaleme aldığı ''Diyarbakır Yıllığı'', o dönemdeki şehrin yaşam tarzını gözler önüne seriyor. Yıllıkta, Diyarbakır'da tuğla ve kiremit kullanımının yaygın olmadığı, yapıların genellikle taş, kerpiç ve toprakla inşa edildiği belirtiliyor. Ancak, belediyenin şehrin modernleşmesi için başlattığı çalışmalarla bu durum değişmeye başladı.
TOPRAK DAMLAR YERİNE KİRETMİT EVLER
Yıllıkta, Diyarbakır Belediyesi'nin şehrin modern bir görünüme kavuşması için önemli kararlar aldığı kaydedilerek, kararda kiretmir ve tuğlanın ev yapımında kullanımının zorunlu hale getirildiği vurgulandı.
''Toprak damların kullanımı yasaklanarak, evlerin kiremit çatıyla inşa edilmesi teşvik edildi. Bu sayede, Diyarbakır'ın silueti değişmeye başladı'' denilerek, 1934 yılından itibaren kiremit ve tuğla kullanımının yaygınlaşmasıyla, şehirdeki yapıların daha modern bir görünüme kavuştuğu bildirildi.
YOL HİZMETLERİNDE ÖNEMLİ ADIMLAR
Diyarbakır Belediyesi'nin, sadece yapılaşma alanında değil, yol hizmetlerinde de önemli çalışmalar yürüttüğü, şehir merkezinde ve çevresinde yol yapımı ile bakım çalışmalarının gerçekleştirildiği ifade edilerek, bu çalışmalar sayesinde, ulaşımın kolaylaştı, Diyarbakır'ın diğer şehirlerle bağlantısının güçlendiği kaydedildi.